تقدیم به تو خوبترین

از وصفِ تو درمانده قلم، حرف نداری !

کاین گونه شده رام تو این طبع فراری 

نقیضه ای بر روی شعر معروف "تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

 نقیضه ای بر روی شعر معروف تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

تو همانی که درآورده دگر گندش را

وختِ نوشیدن چایی بجود قندش را

خدای من باور نمی کنم

خدای من باور نمی کنم یک نفر بتونه این همه دلسنگ باشه من که گفتم خیلی راحت کوتاه می شم این رفتار برای چی از اون یاد گرفتی خوبه درود 

سلام   همان درود است نه یا درود همان سلام است امشب میام می بینمت ولی حیف که نمی تونم با هات صحبت کنم من حرف هامو اینجا بهت می زنم وتو هم اینجا حرف هامو ببین ویا دت باشه بدون اجازه من حق نداشتی حتی از درب خونه بیرون بیای وتو به راحتی هر کاری خواستی کردی حتی حرمت منو شکستی

من رفتم واربعین روزی بود که شما گفتی فرقی نداره که هر اتفاقی بینمون پیش بیاد باید با هم شل زرد درست کنیم

عکس دخترمو دیدی دختر خودمها قشنگه باور نمی کنی فکر کردی سن شما کم ومن پیرم فکر کردی زودی می میرم اما نه این فکر ها را نکردی تو برام دعا کردی من هم برات دعا می کنم (                          )

خیلی ممنون که سلام نمی کنی ممنون که از این واژه درود استفاده می کنی زیرا جواب سلام واجب وممنون که نمی گذاری نام بهار از تو واتس اپ بر پایین  خوش باشی  خانم دکتر

چهل روزی بغضی گلویش فشرد

  چهل روزی بغضی گلویش فشرد

چهل روز بی غصه آبی نخورد

چهل روز او در جهادی مدام

علمداری کربلا را نمود

چهل روز او بی حسین! آه نه

حسین تو هرگز در آنجا نمرد

چهل روز با خطبه هایت، خدا

حرارت به دلهای مومن سپرد

دعای مردم پشت سرت باشه

فلسفه آفرینش

باران و چتر و شال و سنل بود و ما دوتا

سرگردانی امثال من و ما

دیشب را خانه‌ی محمدرضا خوابیدم. چندماهی ست که آخر هفته ها را اغلب خانه نمی مانم. حوصله‌ام نیست. تا نیمه‌های شب توی خیابانها می‌رانم. دیشب هم همین طور. حوالی صبح بود که خوابیدم. ظهر که از خانه‌ی محمدرضا برمیگشتم و همت را می راندم به این فکر می کردم که تا کجا می توانم ادامه بدهم؟. تا کِی؟. بعدازظهرش را اما باید می‌رفتم مجلس ختمِ والده‌ی یک آشنایی. ریش نتراشیده و دوش نگرفته زدم بیرون. مجلس ختم‌ش حوالی میدان هفت‌حوض بود. تمام راه را هم حمیرا خواند. پدر روحانی عزیز؛ خودم غمِ بیاتم. قبلِ مجلس هم حمیرا حکمِ سِر کننده را داشت برایم. با همه‌ی اینها ده دقیقه هم نشد بنشینم توی مجلس. حوصله‌ام نبود. زدم بیرون. سیگاری گیراندم و تا خود خانه به این فکر می‌کردم که تا کجا می‌توانم ادامه بدهم؟ تا کِی؟.

گذشت زمان

اینکه با گذشت زمان یه سری سوالات خود به خود و بی واسطه جوابشون راحت تر از حد تصور بی دردسر داده میشه از نعمات زمانِ ،واقعاً این قدرت حل المسائل بودنِ زمان یه حالت فوق العاده مهربونِ زندگی محسوب میشه.

گاهی یه سری دلتنگیا یه سری دغدغه ها یه سری آشوبا و نگرانی هارام میشوره میبره همین زمان.

این زمانی که از همون دوران بچگی تا الانی که هنوزم بچه ام(!!!!) بهم یاد نداده معنی انتظار  رو.

این روزا به قدری سرگرم زندگی ام که باورم نمیشه.

هم درست و هم نادرست

سال ها پیش که داشتن ویدیو جرم بود و مردم قایمکی و شبانه فیلم های vhs را رد و بدل می کردند،عموی بزرگم توی خانه اش ویدئو داشت و بچه هایش پای ثابت موزیک ویدیوهای ایرانی بودند.نمیدانم چند نفر از شما فیلم دروغگوی بزرگ را دیده اید!هندی بود و هیچ احتیاجی هم به سانسور نداشت.من عاشقش بودم.البته غیر از چهره ی بازیگر اصلی مرد،چیزی از آن را یادم نیست.و ما فقط اجازه داشتیم همان یک فیلم را ببینیم.بعدها فیلم شعله به بازار آمد.البته انگار یکی دو جایش صحنه ی بوسه یا چیزی شبیه این داشت که به سبک خودشان سانسورش میکردند و به اصطلاح،فیلم را جلو میبردند.آن زمان ها،حیا خیلی پر رنگ بود.خانواده ها مراقب بودند در حضوره فرزندشان حتی شاهد یک بوسه ی ساده نباشند.حواسشان به حرمت ها بود.