اینکه با گذشت زمان یه سری سوالات خود به خود و بی واسطه جوابشون راحت تر از حد تصور بی دردسر داده میشه از نعمات زمانِ ،واقعاً این قدرت حل المسائل بودنِ زمان یه حالت فوق العاده مهربونِ زندگی محسوب میشه.
گاهی یه سری دلتنگیا یه سری دغدغه ها یه سری آشوبا و نگرانی هارام میشوره میبره همین زمان.
این زمانی که از همون دوران بچگی تا الانی که هنوزم بچه ام(!!!!) بهم یاد نداده معنی انتظار رو.
این روزا به قدری سرگرم زندگی ام که باورم نمیشه.
سال ها پیش که داشتن ویدیو جرم بود و مردم قایمکی و شبانه فیلم های vhs را رد و بدل می کردند،عموی بزرگم توی خانه اش ویدئو داشت و بچه هایش پای ثابت موزیک ویدیوهای ایرانی بودند.نمیدانم چند نفر از شما فیلم دروغگوی بزرگ را دیده اید!هندی بود و هیچ احتیاجی هم به سانسور نداشت.من عاشقش بودم.البته غیر از چهره ی بازیگر اصلی مرد،چیزی از آن را یادم نیست.و ما فقط اجازه داشتیم همان یک فیلم را ببینیم.بعدها فیلم شعله به بازار آمد.البته انگار یکی دو جایش صحنه ی بوسه یا چیزی شبیه این داشت که به سبک خودشان سانسورش میکردند و به اصطلاح،فیلم را جلو میبردند.آن زمان ها،حیا خیلی پر رنگ بود.خانواده ها مراقب بودند در حضوره فرزندشان حتی شاهد یک بوسه ی ساده نباشند.حواسشان به حرمت ها بود.
ابر باران اسم گوسفندی است ، برادری دارد به اسم پشمک ، ابر آتش و شال گردن دوستان این دو برادر هستند .
گرگ هم اسمش تیز دندان است .
شروع قصه :
تیز دندان پایین درخت . داشت برای پشمک خط و نشان می کشید . اگر دستم به دست برسه .
من می دونم و تو .
پشمک بالای درخت نشسته بود . اصلا به تهدیدات تیز دندان گوش نمی داد . مشغول انجام دادن تکالیف مدرسه بود .
پایین درخت تیز دندان اگر جرات داری بیا پایین .
ولی تیز دندان نا امید شد . از آنجا رفت.
پشمک پایین درخت آمد.
با خودش فکر کرد . این چندمین باری است . تیز دندان در راه به او حمله کرده است .
ولی انگار هیچ وقت موفق نمی شد . به خانه رسید . بدون اینکه ابر باران از او سوال کند این مدت کجا بوده شروع به اعتراض کرد .
تا حالا کجا بودی ، همین الان می خواستم بیام دنبالت .
وقتی ماجرا را برای ابر باران تعریف کرد .
ابر باران هیچی نگفت . فقط رفت گوشه ای نشست .
به این فکر می کرد . حالا باید چی کار کند . این اتفاق تکرار نشود .
از فردا خودم میام ، با هم این راه را می رویم .
پشمک خودم حریف تیز دندان می شوم به راحتی .
ذهن وجود دارد تا برای کارهای خاص استفاده شود و
اشد.به بهانه راه اندازی مترو
امروز می خوام گزارشی از وضع و اوضاع خیابانهای اصفهان ارائه بدم که شما هم تا حدودی با درددل مردم شهر اصفهان آشنا بشید.
اصفهان به
واسطه مطالبه گری مردم آن از مسئولان، به لحاظ زیرساخت‌های ترافیکی یکی از شهرهای برخوردار
کشور است. با این حال این زیرساخت‌ها که شامل پل، اتوبان، خیابان، ناوگان حمل‌ونقل
عمومی و تجهیزات ترافیکی میشود، پاسخگوی جمعیت و حجم وسائط نقلیه در اصفهان نیست.
خیابانهای کم عرضِ مرکز شهر، عملیات کارگاهی و ضعف پلیس راهنمایی و رانندگی در
مدیریت ترافیک نیز مزید بر علت شده تا این روزها مرکز شهر اصفهان عملاً با گره‌های
کور ترافیکی روبرو شود. به همه این‌ها باید سوهان روح مردم را هم اضافه کرد؛ پروژه
تمام‌نشدنی مترو!
من حتی اگه انتخاب دیگه ای هم نداشتم ، باز هم نمی تونستم برم سمت پزشکی.
من حتی نمی تونم اسم یک بیماری رو تحمل کنم .
حتی دیدن زخم و جراحت ، طوری به همم میریزه که اون آدم زخمی کمتر از من اذیت و ناراحته.
دیدن رنج کشیدن دیگران از تحمل من خیلی خارجه .
باید جانِ مردمِ شهری را بگیرم.
سرب داغ میریزند توی قلبم؛ آنجا سرد و سنگین میشود و بلور میکند. هی سنگین تر و تر و تر....
و من نمیدانم با انبوهی از عواطف چه کار کنم!
وقتِ التهاب های شبانه، چنان سربِ مذاب در دهلیز هام روان میشود که از موهبت ناظق بودن توبه میکنم. دم نمیزنم.
وقتی شهر پر از عشق های سرگردان است.
سریالِ "کیمیا" منو یادِ رمان
های ایرانی میندازه که یه زمانی میخوندم.
پسرِ یه فامیل یا آشنا از اونطرف میاد و
عاشق دختره قصه میشه و از قضا یکی دیگه ام عاشق دختره ست و ماجراها. دیشب
یه صحنه
ی خیلی باحال بود: آرش(پوریا پورسرخ) وقتی کیمیا(مهراوه شریفی نیا) سوار
قطار میشد
یواشکی به دور از چشم مامانا یه نامه از جیبش درآورد و داد به کیمیا. نگاه
های
کیمیا و حرکاتِ آرش توی اون لحظات خیلیییییییی زیبا بود چقدر دوست داشتنی
بود. نمیدونم ماجرای کیمیا و آرش چی میشه ولی دوس دارم اون صحنه رو به خاطر
اون نامه و
نگاه های کیمیا و رفتارهای آرش بارها و بارها و بارها بببینم. مهراوه شریفی
نیا
مهر ماه توی وبلاگش قبل از اینکه فیلم پخش شه نوشته بود من با همه ی قلبم
به
"کیمیا" جون دادم.
.
در مرز خویش ماندن و از مرز رد شدن
با مُهر و مِهر فاطمه اصل سند شدن
این آروزی سرخ گذرنامه ی من است
در زیر پای مُهر سفارت لگد شدن
راه ورود را مگر آموختن از عشق
راه خروج را ز کبوتر بلد شدن
پیمودن مسیر به فریاد یا علی
یعنی که با حسین، علی را مدد شدن
همه آدم ها چیزهایی دارند که به داشتنشون خو گرفتند - بعضی چیزها رو هم ندارند - همین چیزهایی که ندارند گاهی براشون می شه آرزو- به داشتنش فکر می کنند - هر روز و هر روز . همین ارزو ها داشته های اون خیلی های دیگه هست و بهشون فکر نمی کنند هرگز و هرگز - نفسی که راحت می کشیم آرزوی خیلی هاست - غذایی که می خوریم - آب سالمی که می نوشیم - راه رفتنمون - شنیدنمون - دیدنمون - آدم هایی که داریم در اطرافمون مث مادر پدر و...و ما هرگز بهشون فکر نمی کنیم و تنها به اون معدود نیازهایی فکر می کنیم که نداریم هر روز و هر روز - گمانم شکر گزاری می تونه این باشه که هر روز به داشته هامون فکر کنیم در این صورت نداشته هامون نا خود آگاه کمرنگ تر و کمرنگ تر می شه - اینطوری بیشتر می تونیم با طبیعت هم فاز بشیم و احساس رضایت کنیم
