"هزار افسانه" می گوید مُغِ پیر

 

پرستشگاهِ ناهیدست روشن

 

سهی سَروان به گرد  آتشِ فَرمند

 

- اگرچه این هزاران شب به خوابِ خود نمی بیند ؛

 

یا ابی عبدالله

همانا مهر می آید .

 

بتارانید خواب از چَشم

 

سرابِ شب بُوَد آبستنِ سرچشمه ی مهرآب .

 

گروهی خواب ، گروهی خسته و بی تاب

 

گروهی نیز بیدارند

 

- سرابِ خواب را آب نَبوَد

 

به بیداران بپیوندید ای یاران

 

همه خوابند ، گروه اندکی بیدار

 

بلی ،

 

 گویا تنی چندند هشیار

 

مِهین بانگی برآمد آسمان کوب

 

- همانا مهر ، اینک مهر

 

همانا روشنی افزای پاینده

 

همانا مهر

 

مانا مهر ، اهورا مهر. . .

 

هلا مردم ، بر آمد مهر ، مهر آمد

 

هلا مردم ، بر آمد مهر ،

 

 مهر آمد .